Primera semana en Madrid

Hola! Hierbij een verslagje van mijn eerste week. Het was een vermoeiende maar vooral hele leuke week. Maandag ben ik begonnen met werken in het Westin Palace, het hotel is echt ONWIJS groot! Ik ben (zoals velen zullen weten) niet heel goed met richtingen, dus raakte de eerste dagen nogal eens de weg kwijt in het hotel.
Ik sta de eerste twee weken in de lavandería of ook wel wasserette. Hier werk in met lieve (wat oudere) vrouwen die alleen Spaans kunnen. Mijn Spaans gaat dus met sprongen vooruit en ik word meegestuurd het hotel in als we naar (Engelse) gasten moeten om kleren op te halen. Zodra die gasten beginnen te praten in het Engels word ik naar voren geschoven om te vertalen. Zo ook toen een negroïde gast een kamermeisje stond te versieren en haar nummer wilde, ik vertalen maar het antwoord was natuurlijk ''no no no no'''(Hier in Spanje zeggen ze nooit no, si of vale één keer, alles minimaal drie keer) Vervolgens moest ik vertalen dat de gast met het kamermeisje wilde trouwen en blijven vragen waarom ze dan toch niet wilde trouwen? Dat ze minimaal 20 jaar ouder was en al getrouwd waren geen goede redenen...
De vrouwen waarmee ik werk zijn ontzettend lief en, zoals elke Spanjaard, heel erg gericht op familie. Ik heb nu dan ook altijd foto's bij me van mijn familie en zodra ik die tevoorschijn haal is het enige wat ze kunnen zeggen: qué guapos! Daarna krijg ik zelf foto's onder mijn neus geduwd en kijk ik zo'n 10 minuten foto's van kinderen en kleinkinderen. Verder werk ik natuurlijk ontzettend hard!Ook is er één vrouw die ontzettend trots is op het feit dat ze ''neuken'' in zo'n 20 talen kan zeggen. Zo nu en dan is het: ''Janne! escucha!"' en dan zegt ze het in het Vietnamees, Chinees, Portugees en ga zo maar door. Mijn naam is overigens onuitspreekbaar voor de gemiddelde Spanjaard, dus die heb ik veranderd naar Janne. Voor deze verandering heb ik alles al gehoord: Gannek, Ganneke, Gonneke, Gonnek, Jonnek, Jannek, Gennek, dus ik houd het bij Janne.
Zoals ik al zei ben ik niet heel goed in de weg vinden, gelukkig heb ik Casper en Didier vaak bij me om me de weg te wijzen. Casper vond het van de week grappig om, toen ik dacht een kortere weg te lopen, te zeggen: ''Ja, wat slim van je! Dat ik daar niet aan heb gedacht!'' En beleef zo'n 5 minuten achter me aan lopen. Toen ik me daarna omdraaide en zei: nu weet ik niet waar we heen moeten, begon hij heel hard te lachen en bleek dat ik vanaf het begin al compleet de verkeerde kant op liep. Hij wilde even kijken hoe lang ik verkeerd zou blijven lopen en heeft vervolgens besloten dat ik de komende tijd niet alleen de stad in mag zonder kaart...
Dit weekend heb ik vrij, dus we zijn gister al uit eten geweest en gaan vandaag en morgen de stad bekijken, aangezien we daar de eerste week vrij weinig van hebben gezien. Het weer is hier helaas nogal hetzelfde als in Nederland, regen en koud, maar het schijnt snel warmer te worden en dan zal ik jullie lekker maken met foto's van alle terrasjes waar ik mijn pijnlijke voeten uitzit!

Muchos besos y hasta luego!