Time flies by

Buenos días, na mijn vorige blog is er alweer zoveel gebeurd dat ik het tijd vond voor een nieuw verslag. In mijn vorige blog schreef ik dat ik naar Riaza zou gaan die zaterdag, dus ik stond zaterdag vroeg op om de bus te zoeken. Mijn huisbazin had me verteld naar welke halte ik zou moeten, ik had dus uitgezocht op internet met welke metro ik moest gaan en hoe ik daarna moest gaan lopen. Toen ik de metro uitkwam had ik nog ruim een half uur en voelde ik me weer typisch Nederlands(altijd te vroeg). Helaas bleek ik niet vroeg te zijn: na zo'n tien minuten met google maps te hebben gelopen kwam ik middenin een woonwijk uit waar mijn busstop zou moeten zijn, niks te bekennen. Gelukkig is mijn Spaans intussen zo dat ik de weg kon vragen, de vrouw aan wie ik het vroeg lachte me praktisch uit en vroeg me: ''waar hebben ze je gezegd dat de bushalte was?'' ''Avenida de America?'' ''Juist, en waar ben jij nu?'' (ik had geen idee) ''Eh, niet op de Avenida de America?'' Ik bleek zo'n 10 minuten lopen van het station af te staan, de vrouw heeft me uitgebreid uitgelegd hoe ik moest lopen en wilde daarna per se dat ik haar zou herhalen, toen ik wegliep had ik nog 15 minuten. Toen ik aankwam op het busstation (voor de inbeelding: langwerpig gebouw met 3 verdiepingen, op de bovenste verdieping winkels en de metro, op de onderste twee aan weerszijde een glazen wand met allemaal schuifdeuren waarachter de bussen zich opstellen) heb ik gevraagd waar ik een ticket kon kopen en werd ik naar een loket gestuurd, toen ik eindelijk een ticket had en weg kon lopen had ik nog 5 minuten tot vertrek. Ik vroeg waar de bus zou gaan en de man vertelde me: achterin daar rechts. Dus ik liep naar achteren, rechts was geen bus te bekennen. Toen ik daar nog zoekend rondliep kwam er een chauffeur die vertrekhal in en riep heel hard: ''Riaza!'' Ik heb me omgedraaid en ben hard naar hem toegelopen onderwijl Si Si zeggend en uiteindelijk liep ik op de officiële vertrektijd de bus in, weer een ervaring rijker.
De dag in Riaza was heel gezellig, eerst heb ik het dorp van mijn huisbazin gezien, daarna zijn we naar Sepúlveda gegaan. Sepúlveda is een klein dorpje waar de Spaanse grand canyon ligt, erg mooi! Vervolgens zijn we naar de familie van mijn huisbazin vertrokken om daar te 'barbecuen', er werd een elektrische plaat op tafel gezet en verder groente en mijn grote favoriet: bloedworst. Een zwarte worst met witte punten die is gemaakt van puur varkensbloed en rijst, ik proef altijd alles en vind veel lekker, maar ik heb het na het proeven die dag bij de groenten gehouden. De familie van mijn huisbazin was onwijs aardig en hebben me al uitgenodigd om nog eens te komen zodat ze me de omgeving konden laten zien (helaas begon het na het eten te regenen) en ik heb alle Engelse woordjes die haar nichtje kon zeggen mogen horen. Vervolgens zijn we een berg opgereden, buiten Madrid is het onwijs bergachtig, waar een klein wit kerkje stond. Na dit kerkje vanbinnen te hebben bekeken zijn we naar een soort uitkijkpunt gegaan waar je heel de omgeving kon zien, onwijs mooi! Vervolgens was het alweer tijd om naar huis te gaan, aangezien ik 's avonds nog een feestje had. De volgende dag heb ik vooral uitgerust haha. Daarna heb ik mijn laatste vijf dagen bij de gobernantas gemaakt en afscheid genomen van iedereen daar. Die avond was er een groot feest voor koningsdag, waar ik natuurlijk heen ben geweest. De volgende dag kwamen mijn ouders met mijn zussen langs, na ruim 2,5 uur vertraging hadden ze nog iets meer dan 25 uur over in Madrid. Ze zijn met zere voeten weggegaan, want ze moesten natuurlijk wel alles zien!
De week erna ben ik begonnen in de service express, dit is de telefoon centrale van het hotel. Officieel mag ik de telefoon nog niet opnemen, maar één collega geeft me continu de telefoon omdat ie heeft besloten dat ik dat best kan. Dezelfde collega houdt ervan om onzin verhalen op te hangen over werkelijk alles (van z'n familieleden tot wat ie in het dagelijks leven doet), ik besloot de beste man terug te pakken en heb hem zo overtuigend gevraagd of ie een foto van mijn vriendin wilde zien dat hij nog steeds denkt dat ik lesbisch ben en een vriendin heb. Al mijn andere collega's weten dat het niet waar is en vinden het fantastisch dat ik hem zo terug weet te pakken (Ik krijg nu wel meerdere keren per dag de vraag of ik meer van grote of kleine tieten houd)
Na vier dagen in de service express had ik alweer vrij: wederom een officiële feestdag. Vrijdag heb ik vooral uitgerust om gisteren naar Segovia te gaan. Segovia is een stad uit de Romeinse tijd, waar een heel mooi aquaduct en het inspiratiekasteel voor het Disney kasteel staan.
Als laatste begin ik me hier steeds meer thuis te voelen, een aantal voorbeelden: zo kijk ik niet meer raar op van mijn collega die bij haar ontbijt olijfolie over een stuk toast schenkt om het vervolgens in haar koffie te dopen (ook houden ze van koffie met cornflakes), heb ik een goede manier gevonden om opdringerige mannen, proppers en straatverkopers af te weren (op volgorde: ik heb een vriend/vriendin, heb al gegeten/moet morgen vroeg werken, negeren/in het Nederlands terug praten: ''Ik kan echt geen spaans sorry, ik snap je niet''), vind ik het niet meer dan normaal om door het rode licht te lopen en continu uit te moeten wijken voor Spanjaarden die niet lijken te snappen dat het niet handig is om met z'n allen midden op de stoep stil te gaan staan, vraag ik me af waarom mijn ouders het over koken en eten hebben als ze me om half 7 whatsappen dat ze aan het eten zijn: ''Oh, het is al half zeven, nou ja, nog minimaal twee uur tot etenstijd hier.'', loop ik het liefste in een lange broek rond met 25 graden (echt warm is het dan nog niet), ben ik eraan gewend geraakt dat mijn collega's om tien voor vijf beginnen te zeggen dat ik weg moet aangezien ik tot vijf uur werk (tot vijf uur werken is tot vijf uur werken, geen minuut langer), daarbij kijk ik er niet meer raar van op als ik word aangesproken met 'lekker ding' door collega's die ik niet of amper ken (is de algemene aanspreekvorm hier) en vraag ik, als ik een drankje bestel en geen tapa krijg, waar de tapa blijft (bij drinken hoort eten).
Natuurlijk mis ik jullie allemaal en Nederland ook hoor, maar ik ga nu eerst genieten van die schamele 10 weken die mij hier nog resten. Tot het volgende verslag of tot eind Juli in Amsterdam!
Besos